“Türkman” anlayışı, onun yaranma tarixi və etimologiyası

Türkmanlar

“Türkman” anlayışı, onun yaranma tarixi və etimologiyası haqqında müxtəlif fikirlər mövcuddur. Digər tərəfdən “türk”, “türkman” və “türkmən” adları arasındakı oxşar və fərqli cəhətlər indiyədək müəyyən edilməmişdir. Qeyd etmək lazımdır ki, “türkman” anlayışı bir sıra ölkələrdə və elmi ədəbiyyatda bəzən, yalnız “türkmən” şəklində təqdim olunur. Belə ki, Avropa, Rusiya və Türkiyə tədqiqatçılarının böyük əksəriyyəti “türkman”, yaxud “turkuman” adını ilkin mənbələrdə olduğu kimi tərcümə etmək əvəzinə, onu sadəcə olaraq “türkmən” şəklində tərcümə və təqdim edirlər.
Şübhəsiz, tarixi mənbələrdə rast gəldiyimiz “türkman” və “türkmən” anlayışları arasında oxşarlıq vardır. Bu hər şeydən əvvəl onların bilavasitə “türk” kökü ilə bağlıdır. Lakin onlar heç də eyni anlayışlar deyildir. Başqa sözlə, “türkmənlər” dedikdə əsasən, indiki Türkmənistan ərazisində yaşayan türklər, xüsusi ilə oğuz mənşəli xalq başa düşülür. “Türkman” məfhumu isə daha geniş anlayış olub tarixi türk torpaqlarının müxtəlif bölgələrində yaşayan türklərə münasibətdə işlədilən addır və daha çox ümumi xarakter daşıyır, konkret şəkildə ayrıca bir etnosa aid deyil. Bu adı indi müxtəlif ölkələrə (İraq, Türkiyə, Suriya və s.) səpələnmiş türklər daşıyır. Hər halda türkman adı altında təqdim edilən türkmənşəli xalqlar arasında coğrafi, tarixi, mənəvi və dil birliyinin olması inkar edilməzdir.
“Türkman” anlayışının etimologiyası məsələsində tam bir qarışıqlıq mövcuddur və bu anlayışın mənasını müəyyən etmək “dolaşıq bir yumağın açılması kimidir”, desək səhv etmərik. Bu adın əsl mahiyyətini müəyyənləşdirmək, onun həqiqi mənasını dərk etmək üçün əvvəlcə, tarixşünaslıqda mövcud olan fikirləri və mənbələrdəki məlumatları diqqətlə araşdırmaq lazımdır.
Türkman adı haqqında bir sıra tədqiqatçılar tərəfindən söylənilmiş fikirləri ümumiləşdirərək əsasən, üç qrupa bölmək olar:
1. Birinci geniş yayılmış fikrə görə, “Türkman” adı “Türk” və “iman” sözlərindən yaranıb və mənası “iman gətirmiş türk” deməkdir. Başqa sözlə, burada İslam dininə X-XI əsrlərdə ilk dəfə iman gətirmiş türklər, xüsusilə oğuzlar başa düşülür.
2. İkinci fikrin tərəfdarlarına görə, “Türkman” sözü “Türk” adı ilə farsca “oxşar”, “bənzər” mənası verən “manənd” sözlərinin birləşməsindən yaranmış “türkmanənd” sözündəndir. Mənası isə “türkə bənzər” deməkdir.
3. Üçüncü fikrə görə, “Türkman” sözü “Türk” və “mən” sözlərinin birləşməsindən yaranmış və “türkəm mən” və yaxud “mən türkəm” anlamını verir.
Birinci fikrin tərəfdarları daha çoxdur. Lakin bu zaman belə bir sual meydana çıxır: Nə üçün oğuzlardan əvvəl Azərbaycan və Xorasanda İslamı qəbul etmiş türklər, Sacilər və Qəznəvilər kimi dövlətlərin müsəlman hökmdarları, xəlifələrin saraylarında xidmət etmiş türklər türkman adlanmırdı?
Azərbaycan tarixçilərindən Z.M.Bünyadov, S.B.Aşurbəyli, Ş.M.Mustafayev və T.H.Nəcəfli və başqaları öz əsərlərində türkmən (türkman) anlayışı ilə bağlı müəyyən fikirlər söyləmişdir.
Z.M.Bünyadov özünün Atabəylərə və Xarəzmşahlara həsr etdiyi əsrlərində türkmanlarla bağlı məsələlərə də toxunmuşdur. O, Bəlx ətrafındakı oğuzları türkman adlandırır (1, 20). Müəllif, 1158-ci ildə baş verən hadisələrdən bəhs edərkən Mavərənnəhrdə yaşayan tükmanların başçısının “ilik türkman” adlandırıldığını qeyd edir (1, 28). O, yazır ki, Xarəzmşah Cəlaləddindən sonra Mosul və Kərkükdə qalan Xarəzm türkləri özlərini indi də türkman adlandırırlar (1, 118). Müəlifin yazdığına görə, XV əsrdə Təbriz ətrafındakı əhalinin böyük əksəriyyəti türkmən (türkman) adlanırdı (1, 158).
S.B.Aşurbəyli Yaqut Həməvi və Zəkəriyyə Qəzviniyə istinad edərək Muğanda çoxsaylı türkman adlanan əhali qruplarının yaşadığını qeyd edir (2, 235). Biz onun əsərində Xarəzmşah Cəlaləddinin vəziri Şərəf əl-Mülkün türkmanların mal-qarasını qovub aparması (2, 192), Muğanda yaşayan türkmanların tatarlar tərəfindən oradan sıxışdırılması (2, 240), Şirvan ordusu tərkibində muzdlu türkman döyüşçülərinin olması haqqında məlumatlara rast gəlirik (2, 179).
Ş.M.Mustafayev Səlcuqlara həsr etdiyi monoqrafiyasında türkmanlarla bağlı tarixşünaslıqda mövcud olan bəzi fikirlərə münasibət bildirmiş və bir sıra mənbələrdən nümunələr gətirmişdir (3, 13-25). O, X əsrdən etibarən ərəb və farsdilli müsəlman ədəbiyyatında türkman etnoniminin getdikcə daha geniş şəkildə işləndiyini yazır. Müəllif, öz əsərində Əl-Biruni, Əl-Mərvazi, Fəzlullah Rəşidəddin kimi müəlliflərin əsərlərindən nümunələr gətirərək türkman adının etimologiyası ilə bağlı fikirlərə münasibət bildirmişdir. Onun yazdığına görə, orta əsr müsəlman müəllifləri türkmənlərin (türkmanların) İslamı qəbul etmiş oğuzlar olduqlarını yekdilliklə qeyd etmişdir. O, bu terminlə bağlı fikirlərin tarixi həqiqətə nə dərəcədə uyğunluğundan asılı olmayaraq, İslamı qəbul etmiş oğuzların türkman adlandırıldığını qeyd edir (3, 19).
T.H.Nəcəfli öz monoqrafiyasında Qaraqoyunluların mənşəyini araşdırarkən onların türkman adlanan etnik qrupla bağlı olduğunu göstərir. O, öz əsərində V.V.Bartoldun, V.İ.Jirmunskinin, F.Köprülünün, Z.V.Toğanın, F.Sümerin, İ.Kafəsoğlunun, O.Şaiqin və başqalarının türkmanlarla bağlı fikirlərinə münasibət bildirmişdir. Müəllif türkman anlayışı haqqında Əl-Müqəddəsi, Əl-Biruni, M.Kaşğari, F.Rəşidəddin kimi orta əsr müəlliflərinin əsərlərində rast gəlinən nümunələrə də münasibət bildirmiş və belə bir qənaətə gəlmişdir ki, həmin istilah İslam dinini qəbul etmiş bütün oğuz tayfalarına şamil olunmuş bir ad idi (4, 21-23).
V.V.Bartold özünün bir sıra əsərlərində türkman anlayışına toxunmuşdur. O, F.Xirtin Çin mənbələrində işlənən “teqomen” anlayışının türkman anlayışı ilə bağlı olması ehtimalını qəbul edir (bax: 4, 21-23). Müəllif yazır ki, Mahmud Kaşğarinin əsərində rast gəlinən üç xalq – qarluk, yağma, cigil kimi türk tayfaları Qaraxanilər sülaləsinin (927-1212) hakimiyyəti dövründə mühüm rol oynamışdır və qarlukları da oğuzlar kimi türkman adlandırırdılar. V.V.Bartold daha sonra qeyd edir ki, ilk dəfə X əsrdə rast gəlinən bu sözün mənşəyi indiyə qədər aydın deyil. O, “türkman” anlayışının Mahmud Kaşğaridə də rast gəlinən mənalarından birini yəni, fars mənşəli “türkmanənd” (“türkə bənzər”) şəklində etimologiyasını qətiyyətlə rədd edir və bildirir ki, “türkman” adi “türk” adından fərqli idi. O, qeyd edir ki, Qaraxanilər nəslindən olan türkmanlar XII əsrdə Balasaqun və Yeddisu hakimləri idilər (5, 59). V.V.Bartold “türkman” adının əsasən, oğuzlara münasibətdə işləndiyini xüsusi olaraq qeyd edir.
A.K.Arendsin yazdığına görə, Amu-Dərya çayının sağ sahillərində məskunlaşmış oğuzlar X əsrin II yarısında İslam dinini qəbul etdilər və özlərini türkmən adlandırdılar. Türkmən adı tədicən oğuz adını sıxışdırmağa başladı. Həmin oğuzlar XI əsrin başlanğıcında Səlcuqların rəhbərliyi altında tədricən indiki Türkmənistan ərazisin ələ keçirməyə başladılar (6, 630).
Türkman sözünün mənşəyini müəyyən etməyə çalışan A.Mixaylova görə, oğuz türkləri özlərini türkmən (türkman) adlandırırdı. Belə ki, onlar “sən kimsən” sualına “türkəm mən” deyə cavab verirdilər (7).
C.Q.Ağacanova görə, bu ada hələ VIII-IX əsrlərə aid Çin mənbələrində təsadüf olunur. Belə ki, Çin mənbələrində “Tekumenq” ölkə adına rast gəlinir. Belə ehtimal olunur ki, bu zaman, indiki Yeddisu ərazisi başa düşülürdü və bu söz türkman sözü ilə bağlıdır. O, belə bir qənaətə gəlir ki, İslamı qəbul etmiş oğuzlar, eləcə də qarluqlar və xalaclar türkmən (türkman) adlanırdı (8, 23).
“Dədə-Qorqud” dastanının tədqiqatçısı V.İ.Jirmunski bu istilahın məhz müsəlman oğuzlara aid olduğunu yazır (Bax: 4, 22).
V.F.Minorskiyə görə, səlcuqlar özlərindən əvvəl qərbə doğru hərəkət etmiş oğuzlardan fərqlənirdi. O, yazır ki, Mavərənnəhrdə böyük qüvvəyə çevrilmiş oğuz (türkman) tayfaları XI əsrin başlanğıcında geniş ərazilər ələ keçirdilər (9, 187). Bununla da o, türkman dedikdə məhz oğuzların başa düşüldüyünə işarə edir.
K.Kahenə görə, “köçəri müsəlman türkləri” ifadə edən türkman sözü geniş şəkildə yayıldıqdan sonra bu ad onları bir tərəfdən oturaq türklərdən, digər tərəfdən isə, İslamı qəbul etməmiş “kafir” (şamanist) köçəri oğuzlardan fərqləndirməyə başladı (3, 20).
Türkman və türkmən anlayışlarına ən çox diqqət yönəldən tədqiqatçılardan biri də görkəmli Türkiyə tarixçisi Faruq Sumerdir. Əl-Müqəddəsinin sözlərinə istinad edən müəllif yazır ki, X yuzillikdə Balasaqun ilə Mirki qəsəbəsi arasında “türkmən” adlı bir xalq yaşayırdı və bu xalqın hökmdarı “ilig” adlanırdı. Onun iqamətgahı Ordu qəsəbəsi idi və o, İsficab hömdarına hədiyyələr göndərirdi (10, 28). F.Sumer daha sonra bildirir ki, eyni müəllif bir sıra hallarda, oğuzlara ayrıca işarə edir, lakin onların müsəlman olduğunu söyləmir. Beləliklə, həmin tükmənlərin (türkmanların) oğuzlardan ayrıca bir xalq olduğu görünür. Ehtimal olunur ki, həmin türkmənlərə İslamı İsficab hakimi qəbul etdirmişdir (10, 28). F.Sumer türkmənlərin etnik mənşəyi məsələsində müəyyən dərəcədə V.V.Bartoldla razılaşır və onların qarluqlardan olması ehtimalını qəbul edir. Digər tərəfdən o, bununla bərabər türkmənlərin qarluqlardan da ayrı bir etnos olması, onların türkeşlərin və ya onoxların qalıqlarından olması ehtimalını da irəli sürür (10, 29). Qarluqların İslamı qəbul edən ilk xalqlardan biri olmasını söyləyən müəllif, “müsəlman oğuzlara türkmən adı verilməsi də bu xalq ilə bağlıdır” fikri üzərində dayanır. Oğuzlardan İslamı qəbul edən zümrələrə onları qeyri-müsəlman qardaşlarından ayırd etmək üçün türkmən adı verilirdi. Türkmən adı Mavərənnəhr müsəlmanları arasında “müsəlman türk” kimi bir məna kəsb etmişdi (10, 51). F. Sumerə görə, türkmən adının ancaq oğuz mənşəli müsəlmanlara verilməsi, “Əl-Biruninin də qeyd etdiyi kimi, hər cür şübhədən uzaqdır” (10, 51). Lakin oğuzlar özlərinə türkmən (türkman) demirdi. Onlar müsəlmanlar tərəfindən verilən bu adı uzun bir zaman mənimsəmədilər və oğuz adını unutmadılar. Lakin XIII yüzilliyin əvvəllərində artıq hər yerdə oğuz yerinə türkmən adı işlədilirdi (10, 51). Qeyd etmək lazımdır ki, oxşar fikrə B.Çobanzadənin əsərində də rast gəlinir (3, 20). F.Sumer həmçinin qeyd edir ki, XI yüzillikdən başlayaraq “türkmən” adının “türkmanənd” sözündən yaranması fikri geniş yayılmışdır və XIV yüzillikdə İranda “türkman” sözünün bu şəkildə izahına üstünlük verilirdi. Müəllif bu zaman Fəzlullah Rəşidəddinə istinad edir (10, 52). Onun yazdığına görə, bəzi alimlər, o cümlədən J.Deni və V.F.Minorski bu sözün “öz-türk” şəklində anlamını da irəli sürmüşdür (10, 52).
M. F.Kırzıoğlu qıpçaqlara həsr etdiyi əsərində türkmanlarla bağlı məsələlərə də toxunur. Onun türkman sözünün mənşəyi ilə bağlı fikirləri maraqlıdır. Müəllif türkman sözünü Çin mənbələrində rast gəlinən “tü-kü-mön” , “Tövrat”dakı saka “torqomalar” və bəzi qaynaqlarda eradan əvvəlki hadisələrdə adı çəkilən “dargaman” adı ilə bağlı olması ehtimalını irəli sürür (11, 203-204). O, VIII əsr ərəb müəlliflərindən Vəhəb bin Münəbbihin əsərində rast gəlinən və hökmdar Zülqərneynlə qarşılaşdığı güman edilən “torgümanlar” adlı xalqa diqqət yönəldir (11, 204). M.F.Kırzıoğlu öz əsərində səlcuqların və monqolların hakimiyyəti dövründə türkmanların hərbi-siyasi fəaliyyətinə də yer vermişdir.
F.Köpürlü və Z.V.Toğan türkman adının müsəlman oğuzlara verilməsi və əsasən, XI əsrə aid olması fikrini müdafiə edirlər (bax: 4, 22-23). Z.V.Toğana görə, oğuzların “oğuz” və “türkman” adı ilə iki qrupa bölünməsi səlcuqların hökmranlığı dövründə meydana gəlmişdir (bax: 4, 22).
İ.Kafəsoğlu türkman termininin yalnız İslamı qəbul etmiş oğuzlara şamil edilməsi ilə razılaşmır. O, bu terminin hələ IX ərdə işləndiyini və “əsil türk”, “böyük türk” mənası verdiyini yazır (bax: 4, 22).
Türkman adı və onun mənşəyi haqqında məlumata bir sıra orta əsr müəlliflərinin, o cümlədən ərəbdilli tarixçilərdən Əl-Müqəddəsi, Əl-Biruni, Əl-Hüseyni, İbn Kəsir, İbn Əl-Əsir, İbn Xəldun, İbn Xallikan, Yaqut Həməvi, Əbu-l-Fida, Əl-Mərvazi, Ən-Nəsəvi, Əbdürrəhman ibn Əl-Cövzi, Səbt ibn Əl-Cövzi, farsdilli tarixçilərdən Əbu Səid Qardizi, Əbu-l-Fəzl Beyhəqi, Əl-Cüveyni və başqalarının əsərlərində rast gəlinir. Yuxarıda adı çəkilən müəlliflərlə yanaşı Zahir əd-Din Nişapuri, Həmdullah Qəzvini, Fəzlullah Rəşidəddin, Zəkəriyyə Qəzvini, Əbül-Qazi, Əbubəkr Tehrani, Hafiz Əbru, Ruzbehan Xunci, İsgəndər bəy Türkman və başqaları da öz əsərlərində türkmanlar haqqında məlumat vermişlər. Bununla yanaşı XV-XVII əsrlərdə yaşamış bir sıra Osmanlı tarixçiləri də öz əsərlərində türkmanlarla bağlı maraqlı məlumatlar verirlər.
X əsr müəlliflərindən Əl-Müqəddəsi İsficab bölgəsində türkmanların yaşaması haqqında məlumat verərək yazır: “Ordu kiçik şəhərdir, türkman məliyinin iqamətgahı orada yerləşir” (12, 275). Lakin həmin türkman məliyi İsficab hakimindən asılı idi və ona hədiyyələr verirdi. O, oğuzlardan “quz-əl-ətrak” kimi ayrıca bəhs edir və onları türkman adlandırmır (12, 286).
XI əsr müəlliflərindən Əl-Biruni özünün “Kitab əl-Cəmahir” adlı əsərində bildirir ki, müsəlman əhali oğuzlardan İslamı qəbul edib müsəlman olanları digərlərindən fərqləndirmək üçün onları türkman adlandırmağa başladı (13, 90).
XII əsr müəlliflərindən Əl-Mərvazinin “Təbai-l-həyavan” adlı əsərində türkman sözü müsəlman quzlara (oğuzlara) aid edilir. O yazır ki, İslam məmləkətinə yaxın olan oğuzlar müsəlman olub türkman adını qəbul etdikdən sonra kafir kimi qalanlara qarşı cihada başladılar. Lakin o, bu adı İslamı qəbul etmiş digər türklərə münasibətdə də işlədir (3, 19). Əl-Mərvaziyə istinad edən Məhəmməd Əl-Əufi 1231-ci ildə qələmə aldığı “Cəvami əl-hekayət” adlı əsərində yazır ki, İslam dinini qəbul edən oğuzlar İslam şəhərlərinə gəldilər. Onlara türkman deyirdilər (3, 19).
Sədr əd-Din Əli Əl-Hüseyni öz əsərində Səlcuqlar və Eldənizlərlə bağlı hadisələrdən bəhs edərkən bir neçə dəfə türkmanlardan və tərəkəmələrdən bəhs etmişdir. Onun əsərində Şəmsəddin Eldənizin “öz ətrafına türkmanlardan böyük qüvvə toplaması” öz əksini tapmışdır (14, 90a). Əl-Hüseyni yazır ki, səlcuqlar 426-cı (1034) ildə Xorasana doğru hərəkət etdilər. Bu zaman Xorasandakı türkmanlar səlcuqlara xidmət etməyə başaladılar və onlara qoşuldular (14, 110a). Göründüyü kimi, burada səlcuqlarla türkmanlar bir-birindən fərqləndirilir.
Türkman adına Mahmud Kaşğarinin “Lüğətində” də rast gəlinir. Mahmud Kaşğaridə deyilir: “Oğuz bir türk boyudur. Oğuzlar türkməndirlər. Onlar iyirmi iki bölükdür” (15, I. 55-56). Onun yazdığına görə, “ Sən kimsən” anlamında olan “Kim sən” sualına cavab olaraq “Türk mən” deyilir və mənası “Mən türkəm” deməkdir (15, I. 352-353). O, qarluqlar haqqında yazır: “ Köçəri türklərdən bir bölüyün adıdır. Oğuzlardan ayrılıb. Oğuzlar kimi türkmandır” (15, I. 473).
Qəznəvi tarixçisi Əbu-l-Fəzl Beyhəqinin əsərində türkman adına dəfələrlə rast gəlinir. Lakin bu zaman o, səlcuqlarlar, türkmanlar və türklər adını eyni yerdə bir-birindən ayrı şəkildə dəfələrlə işlədir və onları fərqləndirir. Belə ki, o, h. 423-cü (1031) il hadisələrindən bəhs edərkən “70 seçmə türk qulamının əsir düşməsindən”, “türkmanların və səlcuqların Dəbusda döyüşə hazırlaşmasından” eyni vaxtda bəhs edir (16, 328). O, h. 424-cü (1032) il hadisələrindən bəhs edərkən “türkmanlar və səlcuqlar” ifadəsini işlədir (16, 380). Bir qədər sonra isə “Səlcuq türkmanları” ifadəsinə yol verir (16, 443). Beləliklə, o, bəzən Səlcuq türkmanları, bəzən də səlcuqlar yazır. Burada müəllifi səlcuqlar və türkmanlar dedikdə səlcuqlardan daha əvvəl qərbə doğru gəlib çıxmış oğuzları, Səlcuq türkmanları dedikdə isə Səlcuq yürüşləri dövründə gəlib çıxmış oğuzları nəzərdə tutur. Beləlkilə, o, türkmanların yalnız səlcuqlardan ibarət olmadığına işarə edir. Onun əsərində h. 428-ci (1036) il hadisələrindən bəhs edilərkən səlcuqların iki elçisinin Qəznəvilərin düşərgəsinə gəlməsi əks olunmuşdur. Burada səlcuqlar türkman adlandırılır. Lakin səlcuq elçisinin dilindən deyilir; “Sirr deyil ki, Xorasandakı türkmanlar başqa türkmanlardır” (16, 476). Yenə həmin ilə aid hadisələrdən danışılarkən Qızıl, Yağmur və Balxan-kuh türkmanlarının səlcuqların hücumları qarşısında geri çəkilməsindən bəhs olunur. H. 430-cu (1038) il Sərxas döyüşündən bəhs edən müəllif səlcuqları yenə türkman adlandırır (16, 536). Lakin bunun ardınca h. 432-ci (1040) il hadisələrindən bəhs edən müəllif yazır ki, “hələ səlcuqlar gəlməzdən əvvəl, Xorasan türkmanlar tərəfindən qana bulanmışdı” (16, 652). Beyhəqinin əsərində h. 425-ci (1033) il hadisələrindən bəhs olunarkən İraq türkmanlarından (16, 400), h. 426-cı (1034) il hadisələrindən bəhs olunarkən həm Səlcuq türkmanlarından, həm də İraq və Xarəzm türkmanlarından danışılır (16, 444). Bütün deyilənlər göstərir ki, hələ səlcuqlardan əvvəl Xorasan və İraq torpaqlarında türkmanlar yaşayırdı.
Digər Qəznəvi tarixçisi Əbu Səid Qardizi yazır ki, Sultan Mahmud Mavərənnəhrdə olarkən rast gəldiyi böyük bir tayfanı gördükdə vilayət hakimindən soruşdu: “Bu türkmanlar nə üçün bu vilayətdədirlər”? (17, 268). Onun əsərində h. 418-ci (1027) ildən etibarən türkmanların dəfələrlə Qəznəvi ordusu ilə qarşılaşması göstərilir. Bu zaman səlcuq sərkərdələri Toğrul bəy və Çağrı bəy türkman adlandırılır (17, 284). Qardizi öz əsərində “tərəkəmə” terminindən də istifadə edir. Məsələn, o, h. 429-cu (1037) ildə Mərvə doğru hərəkət edən Qəznəvi ordusunun tərəkəmələrin hücumuna məruz qaldığını yazır (17, 282).
XII əsr müəlliflərindən Əl-Qərnati yazır ki, Muğanda türkmanların mənzilləri vardır. Lakin o, daha sonra qeyd edir ki, hal-hazırda burada tatarlar qışlayırlar və yerli türkmanlar buranı tərk etmişlər (18, 165).
İbn Kəsir yazır ki, h. 432-ci (1040) ildə Səlcuqların fəaliyyəti genişləndi və onların hökmdarı Məhəmməd Toğrul bəyin nüfuzu artdı. Onun babası Səlcuq vaxtı müsəlmanlara sığınmışdı. Onun atası Mikayıl kafir türklərlə müharibədə şəhid olmuşdu. Səlcuqlar haqqında sözlərinə davam edən müəllif daha sonra yazır: “Hal-hazırda türkman adlanan mömin türklər, yəni türk-l-imanlar” onun ətrafına toplandılar. Türkmanlar həmin səlcuqlardır və Sultan Mahmudun ölümündən sonra onlar Xorasanı tamamilə ələ keçirdilər (19, 1813).
Əbu-l-Fida Anadoluda Qaraman oğulları adlanan türkmanların yaşadığını və oradakı dağın Türkman dağı adlandığını yazır. O, türkman sözünü cəmdə “tərakamin” (“tərəkəmələr”) şəklində təqdim edir (20, 29).
Əl-İdrisi öz əsərində Xərləxit (qarluqlar) və doqquzoğuzlardan bəhs edir (21, 511). O doqquzoğuzların hələ İslamı qəbul etməyib məcus olduğunu və oda sitayiş etdiyini yazır. İsficab və ona yaxın olan nahiyələr haqında məlumat verən Əl-İdrisi həmin bölgədə yaşayan türkləri, oğuz türklərini və xərləxit türklərini fərqləndirir. O, bu bölgədə oğuz türklərinin yaşadığını və “onların qədim dövrlərdən İslamı qəbul etdiyini” yazır (21, 705). Qeyd etmək lazımdır ki, elmi ədəbiyyatda türkman adının Əl-İdrisnin yazdığına görə, Makedoniyalı İsgəndər tərəfindən verilməsi haqında fikir mövcuddur. Əslində isə burada söhbət türkmanlardan deyil, sadəcə olaraq türklərdən gedir. O, bu zaman “türk” adının mənşəyi ilə bağlı fikir söyləyir (21, 850). Belə ki, onun yazdığına görə, türkləri Yəcuc-Məcucdan o tərəfə qovan İsgəndər onları tərk etmişdir. Ərəblər də bundan sonra həmin tərk edilmiş xalqı “türk” adlandırmışdır. “Türk” və “tərk” sözü isə ərəb dilində eyni şəkildə yazılır. Əlbəttə, bu doğru deyildir. Çünki, elə həmin ərəb müəlliflərinin əsərlərində İsgəndərin yürüşlərindən əvvəlki dövrə aid hadisələrdə türklərdən dəfələrlə bəhs edilir.
İbn Xalikan öz əsərində türkman adını bir neçə dəfə çəkir. O, səlcuqlardan olan əmirləri türkman əmirləri kimi təqdim edir (22, I, 191; VI, 117). O, h.563-cü (1167) ildə vəfat edən Ərbil hakimi Müzəffərəddinin türkman əsilli olduğunu bildirir (22, IV. 114).
Türkmanlarla bağlı daha maraqlı məlumata İbn Xəldunun əsərində rast gəlinir. Məsələn, o, yazır ki, ərəb müsəlman ordusu h.111-ci ildə (729-730) “Tiflis nahiyəsindən olan “türkman” (“turkuman”) ölkəsi” üzərinə hücum edərək onları məğlubiyyətə uğratdı (23, III, 111). Qeyd etmək lazımdır ki, İbn Xəldun öz əsərində tez-tez “xəzərlər və türklər” ifadəsinə yer verərək onları bir-birindən fərqləndirir. Digər tərəfdən o, VIII əsrin əvvəlində baş verən hadisələrdən bəhs edərkən xəzərləri “turkuman” adlandırır (23, III, 114). İbn Xəldun öz əsərində sanki, gələcək nəsillər tərəfindən bu adın düzgün oxunmasına yardım etmək üçün onu hərəkələrlə birlikdə vermişdir. O bu sözü “turkman”, “turkuman” şəklində təqdim edir (23, I, 94). İbn Xəldun dönə-dönə yazır ki, xəzərlər türkmandır və bütün türklər Yafət (Yafəs) nəslindəndir (23, II. 11). İbn Xəldunun bu məlumatı türkman adının etimologiyası ilə bağlı yuxarıda söylənən fikirləri şübhə altına alır. Birincisi, burada bu adın yalnız oğuzlara aid olmadığı aydın olur; İkincisi, bu adın yalnız İslama iman gətirmiş türklərə aid olmadığı üzə çıxır. Çünki xəzərlər həmin dövrdə hələ İslamı qəbul etməmişdilər və ərəblərin Tiflis bölgəsində vuruşduğu türkmanlar müsəlman deyildi.
Bununla belə, mənbələrin verdiyi məlumatlardan göründüyü kimi, türkman anlayışı ən çox Səlcuqlar dövrünə təsadüf edir. Onlar səlcuq ordusunun əsasını təşkil edirdi. Səlcuqlardan sonra Avropadakı xəritələrdə Anadolunun şərq hissəsi Turkomaniya, Osmanlılarda isə Turkman eli kimi göstərilirdi. İbn Xəldun oğuzları türk xalqlarından sayır, Azərbaycana daxil olan səlcuqları da türkman adlandırır (23, I, 95; III, 580). O, Səlcuq sultanı Məlikşahın dövründə eyni zamanda 7 min türkman və 3 min türkün səlibçilərə qarşı mübarizə apardığını yazır (23, V, 39). Müəllif Osmanlıları da türkman adlandırır (23, I, 86) və onları “Rum ölkəsindəki türkmanlardan olan osman övladları” kimi təqdim edir (23, II, 20). Göründüyü kimi burada osmanlı və türkman sözü bir yerdə işlənir. Lakin tədricən türkman sözü osmanlı adı tərəfindən sıxışdırıldı. İbn Xəldun türk və türkman kəlmələrini ayrı-ayrılıqda işlətsə də türkmanları türklərin qardaşı adlandırır (23, I, 151-152). İbn Xəldunun məlumatından belə anlaşılır ki, türkmanlar əsasən, köçəri həyat tərzinə üstünlük verirdilər (23, I, 181). Müəllif döyüşkən tayfalar sırasında türk və türkmanları xüsusi olaraq qeyd edir. O, h.421-ci (1030) ildə Fəzl ibn Məhəmmədin xəzərlərlə müharibəsi zamanı yenə də xəzərləri türkman adlandırır (23, IV, 676).
Yaqut Həməvi də öz əsərlərində türkmanlardan bəhs etmişdir. O, Mərv ətrafında “Türkman” adlı kənd olduğunu bildirir. Onun yazdığına görə, ərəb xəlifələrindən Hişam bin Əbd-ül-Malik (724-743) oğuzların hökmdarına elçi göndərib onu İslama dəvət etsə də o, bunu qəbul etmədi (24, II, 24). O, Muğanda türkmanlara məxsus otlaqların yerləşdiyin yazır (24, V, 225).
İbn əl-Əsr oğuzları sonralar türkman kimi təqdim etsə də quz (oğuz) türkləri ilə səlcuq türkləri arasında fərq qoyurdu (25, IX. 440). O, 547-ci (1152) il hadisələrindən bəhs edərkən Herat şəhərindəki səlcuqları “ətrak əl-səncəriyyət” (25, IX, 380), qarluqları “ətrak əl-qarğaliyyət” adlandırır (25, IX, 322). İbn Əl-Əsir qeyd edir ki, hal-hazırda (XIII əsrdə) Xorasanda olan quzlar (oğuzlar) hələ Xəlifə Mehdinin (775-785) dövründə İslam dinini qəbul etmişdi və onları vaxtı ilə qarğaliyyət türkləri Mavərənnəhrdən qovmuşdu (25, IX. 385). İbn Əl-Əsirin əsərində türkman anlayışına dəfələrlə rast gəlirik. Müəllif Azərbaycan, İraq, Mavərənnəhr, Anadolu torpaqlarında baş verən hadisələrdən bəhs edərkən onlar haqqında məlumat verir. O, türkmanlar dedikdə əsasən, oğuz türklərini nəzərdə tutur.
Əl-Cüveyninin “Cahanqoşa” əsərində də türkmanlardan bəhs olunur. O öz əsərində tərəkəmələrin monqolların birinci yürüşü (1120-1123) dövründə Mərvdə hakimiyyətindən (26, I, 131), h.553-cü (1158) ildə köçəri tərəkəmələr və 10 min qoşuna başçılıq edən İlek türkmandan (26, II, 15), Cəlaləddinə qarşı vuruşmaq üçün türk və tərəkəmələrin Hilatda toplanmasından (26, II, 178) bəhs etmişdir.
Məhəmməd bin Yəqub Əl-Firuzabadinin (1414-cü ildə vəfat etmişdir) “Lüğətində” aşağıdakı sözlərə rast gəlirik: “Türkman türk nəslindəndir. Bir ay ərzində onlardan yüz min nəfər iman gətirdiyinə görə belə adlanırlar. Onlara “türk iman” deyildi, sonra sadələşdirildi və “türkman” deyildi” (27, 1082).
Fəzlullah Rəşidəddin yazır ki, hal-hazırda Rum və Qaramanda olan türkmanlar vaxtı ilə Toğrul bəyin başçılığı ilə həmin ərazilərə gələn 20 min türkmanın nəslindən olanlardır. Toğrul bəy geri qayıdanda onlar orada qaldılar Onların başçısı qınıq tayfasından olan sultan Arslan idi (28, 46-47)
Zənnimizcə, F.Rəşidəddinin bu məlumatı bir daha sübut edir ki, Səlcuqların yürüşü dövründə Azərbaycan və ətraf ərazilərdə məskunlaşan türkmanlar elə bu adla da tanınırdılar. Yəni, onlar yerli türklərin etnik mənsubiyyətini dəyişikliyə məruz qoymamışdılar. Türk mənşəli türkmanlar elə həmin adla, onlardan əvvəl bu ərazidə yaşayan yerli əhali isə “türk” adı ilə tanınırdı. Zaman keçdikcə əvvəllər Azərbaycan torpaqlarına gəlmiş köçəri türk tayfaları kimi, türkmanlar da yerli Azərbaycan türkləri ilə qaynayıb qarışdılar və bir çox türkman tayfaları özlərinin ilk tayfa adlarını unutdular.
Azərbaycanda Qaraqoyunlu və Ağqoyunlu tayfa birliyinin əsasını təşkil edən tayfalar da türkman adlanırdı. Həmin sülalələrin hakimiyyəti dövründə Şərqi Anadolu və Azərbaycan torpaqları “türkman eli” kimi tanınırdı ( 3, 112-118; 4, 10). Sonralar Ağqoyunlu türkman tayfalarının bir çoxu Səfəvilər dövlətinin ordusunda xidmət etməyə başladı. Bu zaman ordunun əsasını təşkil edən qızılbaş tayfaları da turkman adlanırdı. Bəzən bu terminlə qızılbaş termini sinonim təşkil edirdi. V.F.Minorski, türkman tayfalarından olan əmirlərin (şamlı, ustaclı, türkmən, rumlu, zülqədər, əfşar, qacar, təkəli) Səfəvilər dövründə birinci dərəcəli roluna diqqət yönəldir (9, 14). O, xüsusi olaraq qeyd edir ki, Səfəvilər Qaraqoyunlu və Ağqoyunlu türkman sülalələrinin davamçısı idi (9, 30).
XVII-XIX əsrlərdə, eləcə də XX əsrin birinci yarısında bir sıra türkman boylarının davamçıları Azərbaycan, Dağıstan, Şərqi Anadoluda xüsusilə, Türkiyənin İraq, Suriya və Cənubi Azərbaycanla həmsərhəd olan bölgələrində məskunlaşmışdılar (29, 13-18; 20, 67-68). XIV-XVI əsrlərdən etibarən Azərbaycanda tərəkəmə adı daha geniş yayılmışdı. Lakin biz bu terminə yuxarıda qeyd olunduğu kimi, hələ XI-XIII əsrlərdə yaşamış müəlliflərin əsərlərində də rast gəlirik. Tərəkəmələr bu gün də Azərbaycan torpaqlarında etnik qrup kimi yaşamaqda davam edirlər. Azərbaycan və Dağıstan ərazisində onlarla bağlı bir sıra yer adları mövcuddur.
Beləliklə, orta əsrlərdə yazılmış ərəb və farsdilli mənbələrdə “türkman” anlayışından əsasən, üç halda istifadə edilir:
1. Qədim dövrlərdən “türk” adlanan xalqla onlara qohum olan, lakin “türk” adı altında deyil, özlərinə məxsus adlarlarla xatırlanan digər türk mənşəli xalqlara münasibətdə ümumi şəkildə işlədilir.
2. Türk mənşəli olan, lakin əsasən, köçəri həyat tərzi sürən xalqlara münasibətdə işlədilir.
3. Oğuzları, xüsusilə İslamı qəbul etmiş oğuzları digər türk xalqlarından fərləndirmək üçün işlədilir.
Oğuzlara gəlincə, onlar VIII-XII əsrlərdə 3 qrupa bölünmüşdür. Onların bir hissəsi Xəzərin şərq sahillərində məskunlaşaraq müasir tükmənlərin etnik tərkibini əmələ gətirmişdir. Oğuzların ikinci böyük bir hissəsi Azərbaycana, İraq və Şərqi Anadolu torpaqlarına gəlmişdi. Onların üçüncü hissəsi isə Ural və Volqa istiqamətindən Avropaya gələrək qaqauz və Balkan türklərinin formalaşmasında yaxından iştirak etmişlər.
“Türkman” adının konkret mənasına gəldikdə isə bunu yalnız türk və fars dillərində yazmış orta əsr şairlərinin əsərlərində rast gəlinən və sonu “man” sözü ilə bitən sözlərdə, eləcə də lüğətlərdə axtarmaq lazımdır. Bu müqayisədən belə nəticəyə gəlmək olur ki, “man” insan, bəşər, cins mənasında işlənirdi. Məsələn, biz Ş.Saminin lüğətində türkman sözünün mənasının müəyyən edilməsinə yardım edən məlumata rast gəlirik. O qeyd edir ki, “man”, incə hecalarda isə “mən” adətən, “adam”, “bəşər”, “insan cinsi” mənasını verir və yalnız qocaman, çıraqman, türkman, köləmən kimi tərkiblərdə işlənir (31, 1262 ). Başqa sözlə, “türkman” sadəcə olaraq “türk mənşəli” və yaxud “türk insanı” deməkdir. Ş.Sami yazır ki, “türkman” türk mənşəli böyük xalqlardan biridir. O, türkmanların əsasən, köçəri halda yaşadıqlarını, əsasən, Azərbaycan və İraq ərazilərində məskən saldıqlarını bildirir. Ş.Sami M.Füzulinin şeirlərinin türkman ləhcəsində olduğunu da xüsusi olaraq, qeyd edir (31, 399).
Şübhəsiz, bu tədqiqatın nəticələri bitkin və mübahisəsiz hesab oluna bilməz. Bu istiqamətdə gələcəkdə aparılacaq tədqiqatlar “türkman” anlayışının yaranma tarixi və onun etimologiyası ilə bağlı yeni-yeni faktların ortaya çıxarılması ilə nəticələnə bilər.

İstİfadə olunmuş mənbələr və ədəbİyyat

1. Буниятов З.М. Государство Хорезмшахов-Ануштегинидов. Избранные сочинения в трех томах. Т. 3. Баку: Элм. 1999. 206 с.
2. Aşurbəyli S.B. Şirvanşahlar dövləti. Bakı: Avrasiya press. 2006. 416 s.
3. Mustafayev.Ş.M. Səlcuqilərdən Osmanlılara: XI-XV yüzilliklərdə Anadolunun türk mühitində etnosiyasi proseslər. Bakı: “Elm”, 2010. 332.s.
4. Nəcəfli T.H. Azərbaycan Qaraqoyunlu və Ağqoyunlu dövlətləri. Bakı, Çaşıoğlu, 2012. 604 s.
5. Бартольд В.В. Тюрки. Двенадцать лекций по истории турецких народов Средней Азии. Алматы, Жалын, 1993. 192 с.
6. Абу-л-Фазл Бейхаки. История Масуда (1030-1041). Вступительная статья, перевод и примечания А.К Арендса. Ташкент, 1962. 748 с.
7. Михайлов A. Туземцы Закаспийской области и их жизнь. Aşxabad. 1900. 69c.
8. Агаджанов С.Г. Государство Сельджукидов и Средняя Азия в XI – XII вв. Москва: Наука. 1991. 303 с.
9. Tadhkirat Al-Muluk. Persian text in facsimile. Translated and explained by V.Minorsky. London. 1943. 218 + 129
10. Sumer F. Oğuzlar (Turkmenlər). Tarihleri, Boy teşkilatı, Destanları. İlavelerlə 3. baskı. Ana yaınları. İstanbul: Milli Egitim basım evi. 1980. 701 s.
11. Kırzıoğlu M.F. Yukarı – Kür ve Çoruk Boylarında Kıpçaklar. Ankara. 1992. TTKY.VII. Dizi. – Sayı.121. (278 səh-4 xəritə).
12. Əl-Müqəddəsi. Əhsən ət-təqasim fi mərifət əl-əqalim. Əl-Qahirə, 1411. 518 s.
13. Əl-Biruni. Əl-Cəmahir fi mərifət əl-cəvahir. hhtp://www. Islamicbook. ws/amma/aljmahr-fi-marft-aljwahr.pdf
14. Əl-Hüseyni. Əxbar əd-daulət əs-Səlcuqiyyə. Lahor. 1933.
15. Kaşğari M. Divanü Luğat-it-Türk tercümesi, c.I-II. Çeviren Besim Atalay. İstanbul 1941.
16. Əbu-l-Fəzl Beyhəqi. Tarix. Məşhəd 1383. 815 s.
17. Əbu Səid Əl-Cərdizi. Zeyn əl-əxbar. Tərcumət Əffaf Əs-Seyid Zidan. Əl- Qahirə. 206. 544 s.
18. Vəlixanlı N. M. IX-XII əsr ərəb coğrafiyaşünas-səyyahları Azərbaycan haqqında. Bakı: Elm, 1974, 220 s.
19. İbn Kəsir. Əl-Bidayə və-n-nihayə. Beyrut, Beyt-ul-əfkar-ud-düvəliyyə. 2004. 2460 s.
20. Əbu-l-Fida. Taqvim əl-Buldan. Beyrut. Daru-s-sadir. 602 s
21. Əl-İdrisi. Nüzhat əl-müştaq fi ixtiraq əl-afaq. Əl-Qahirə. 1422.
22. İbn Xallikan. Vufiyat əl-əyan. I-VIII. Beyrut. Daru-s-sadir. 1968-1993.
23. İbn Xəldun. Tarix İbn Xəldun. I-VIII. Beyrut. Daru-l-fikr. 1421.
24. Yaqut əl-Həməvi. Mucəm əl-buldan. I-V.Beyrut. Daru-us- sadir. 1988.
25. İbn əl-Əsir Əl-Kamil fi-t-tarix. I-XII.Beyrut. Daru-l-ktub. 1407.
26. Əla ud-Din Əta məlik əl-Cüveyni. Tarixu Cahankuşa. I-III. London 1937.
27. Məhəmməd bin Yəqub Firuz Abadi. Qamus-ul-Mühit. Beyrut. Ər-Risalah.1326/2005. 1498 s.
28. Фазлаллах Рашид ад-Дин. Огуз-Наме. Перевод с персидского, предисловие, комментарии, примечания и указатели Р.М.Шукюровой. Баку: Элм, 1987. 128 с.
29. Türkmən əşirətləri. İstanbul. 1334. 543 s.
30. Saray.M. Quzey və Güney Azərbaycan türklərinin tarixi. Bakı: Şərq-Qərb, 2010. 724 s.
31. Sami Ş. Qamus turki. Iki ciltdə. İstanbul: İqdam. 1317. 1575 s.

Geostrategiya” jurnalı № 03 (27) MAY-İYUN 2015

Turcomania(Azerbaycan)

Heinrich Berghaus_Die Volker Asien's Und Europa's_1847
Anadolu Azərbaycan Türkstan Türkmanları

Das Russische Reich by Berghaus, Heinrich from 1848

Turkey georgia commanie by Nicolas Sanson 16523

Mallet 1683 Tvrcomania

«Народы ЗСФСР и сопредельных частей Северного Кавказа (по данным переписи 1926г.)», Акулянц А.Н. и Померанцев П.П., ГГУ Госкартогеодезия ВСНХ, Ленинград, 1926 

Map_of_Turkey_in_Asia,_Description_de_L'Universe_(Alain_Manesson_Mallet,_1683)

«Die Volker Asien's Und Europa's», Heinrich Berghaus, «Berghaus Physikal Atlas», Gotha, 1847

«Ethnographische karte von Europa», »Brockhaus Konversations-Lexikon», 14th Edition, Leipzig, 1892-1895 "Tatares"

«Ethnographische Karte von Europa», Heinrich Berghaus, Gotha, 1847 "Turkmanen"

Nicolas De Fer_Mer Noire_Paris_17051

«Ubersicht von Europa mit ethnograph», Heinrich Berghaus, «Berghaus Physikal Atlas», Gotha, 1847

h.moll_asia_minor_17096

1Etnographical map of Caucasus_J. S. Virute & Co._London1880

Marko Polo

Карта Ф. Де Вита 1682 г.

Azərbaycanda Türk dili..

Azərbaycanda Türk dili

Məhz Türkcə [Türkman Türkcəsi - Türkcənin Türkman şivəsi] adlanırdı. 

Burada da bizim azerbaycanca adlandırdığımız dil o dönemde
 ''Türki-yé Türkmani'' yanı ''Türkman Türkcesi'' adlandırılır..

1956-Azərbaycan dili

Sultan Jahanshah

dörd Xəlifə adina kəsilən Qaraqoyunlu pulu.

QARAQOYUNLU Qara Iskandar,(1420-1438) çağındakı Türkman pulu . "ÖZ" tamğasına diqqət

QARA QOYUNLU: Qara Yusuf, 1406-1420, AR tanka (5.08g), Bidlis, ND, A-2478, in the name of Qara Yusuf and his son Pir Budaq, floriated hexagon obverse, nice strike, VF, R, ex Ruud Schüttenhelm collection

QARA QOYUNLU, lot of 3 pcs: Iskandar (823-841), tanka n.d., Tabriz (scarce; photo); Jahanshah (841-872), tanka Tabriz n.d., Yazd 858 (?). Album 2490, 2493.
Very Fine

Jahanshah bin Tughril (1438-67), ruler; Date(s): 1445 - 1446; Classification(s): coin, Tanka, Islamic, Post-Mongol Iran, Qara Qotunlu; Acquisition: bought by Coins and Medals Fund [CM.2297-1997]

Qara-Qoyunlu, Iskandar (1420-38), Tanka, 4.25g, Mardin, undated type, rev. tughra in centre (A.2490),

 AQ QOYUNLU, Sultan Jahanshah 1438-1467AD,AR Tanka dated AH870 Album-2494-S, Ctsp EF.....sold

IS072_Qara_Qoyunlu_Jahanshah_AR_Tanka_878_ws
Qaraqoyunlu Cahanşah Türkman(Baranlu)

QARA QOYUNLU, Jahanshah, AH841-872/1438- 1467AD, AR Tanka dated AH868,  2 counterstamps! 

Album-2494-S ctsp EF......sold

QARA QOYUNLU Iskandar, 1420-1438, AR tanka  NM, ND, A-2492

Bilgə Xaqan Yazısı.

Doğu yüzü
 [1] Tengri teg Tengri yaratmış Türk Bilge Kağan sabim: Karigım Türk Bilge [Kağan ... ]ti Sir Tokuz Oğuz İki Ediz kerekülüg begleri budunı [ ... Tü]rk teng[ri ... ]

[1] Tanrı gibi Tanrı yaratmış Türk Bilge Kağanı, sözüm: Babam Türk Bilge Kağanı … Sir, Dokuz Oğuz, İki Ediz çadırlı beyleri, milleti … Türk tanrısı

[2] üze kağan olurtum. Olurtukuma ölteçiçe sakınığma Türk begler budun ögirip sebinip torigtamış közi yügerü körti. Bödke özüm olurup bunca ağır törüg tört bulungdakı [ ... ]dim. Üze kök Tengri as[ra yağız yir kılındukda ikin ara kişi oğlı kılınmış].

[2] üzerinde kağan oturdum. Oturduğumda ölecek gibi düşünen Türk beyleri, milleti memnun olup sevinip, yere dikilmiş gözü yukarı baktı. Bu zamanda kendim oturup bunca ağır töreyi dört taraftaki … dim. Üstte mavi gök, altta yağız yer kılındıkta, ikisi arasında insan oğlu kılınmış.

[3] Kişi oğlında üze eçüm apam Bumın Kağan İstemi Kağan olurmış. Olurupan Türk budunurig ilin törüsin tuta birmiş, iti birmiş. Tört bulurig kop yağı ermiş. Sü sülepen tört bulungdakı budunuğ [kop almış, kop baz kılmış]. Başlığığ [yü]kündürmüş, tizlig[ig sökürmiş. İlgerü Kadırkan yışka tegi kirü]

[3] İnsan oğlunun üzerine ecdadım Bumın Kağan, İstemi Kağan oturmuş. Oturarak Türk milletinin ilini, töresini tutu vermiş, düzene soku vermiş. Dört taraf hep düşman imiş. Ordu sevk ederek dört taraftaki milleti hep almış, hep tâbi kılmış. Başlıya baş eğdirmiş, dizliye dik çöktürmüş. Doğuda Kadırkan ormanına kadar, batıda

[4] Temir Kapığka tegi kondurmış. İkin ara idi oksuz Kök Türk iti anca olurur ermiş. Bilge kağan ermiş, alp kağan ermiş. Buyrukı bilge ermiş erinç, alp ermiş erinç. Begleri yime budunı [yime tüz ermiş. Anı] üçün ilig anca tutmış erinç. İlig tutup törü[gitmiş. Ozi anca kergek bolmış].

[4] Demir Kapıya kadar kondurmuş. İkisi arasında pek teşkilâtsız Gök Türkü düzene sokarak öylece oturuyormuş. Bilgili kağan imiş, cesur kağan imiş. Buyruku bilgili imiş tabiî, Cesur imiş tabiî. Beyleri de milleti de doğru imiş. Onun için ili öylece tutmuş tabiî. İÜ tutup töreyi düzenlemiş. Kendisi öylece vefat etmiş.

[5] Yoğçı sığıtçı örigre kün toğsıkdakı Bökli çöl[l]üg il Tabğaç Tüpüt Apar Purum Kırkız Üç Kurıkan Otuz Tatar Kıtariy Tatabı bunca budun kelipen sığtamış, yoğlamış. Antağ külüg kağan er[miş. Anda kisre inişi kağan bolmış eri]nç. Oğlıtı kağan bolmış erinç. Anda [kisre inişi eçisin teg]

[5] Yasçı, ağlayıcı, doğuda gün doğusundan Bökli Çöllü halk, Çin, Tibet, Avar, Bizans, Kırgız, Üç Kurıkan, Otuz Tatar, Kıtay, Tatabı, bunca millet gelip ağlamış, yas tutmuş. Öyle ünlü kağan imiş. Ondan sonra küçük kardeşi kağan olmuş tabiî, oğulları kağan olmuş tabiî. Ondan sonra küçük kardeşi büyük kardeşi gibi

[6] kılınmaduk erinç, oğlı karigın teg kılınmaduk erinç. Biligsiz kağan olurmış erinç, yablak kağan olurmış erinç. Buyrukı yime biligsiz ermiş erinç, yablak ermiş erinç. Begleri budunı tüzsüz üçün Tabğaç budun tebliğin kürlügin [üçün armakçısjın üçün inili [eçili kiriğşürtükin üçün begli budunluğ]

[6] kılınmamış olacak, oğlu babası gibi kılınmamış olacak. Bilgisiz kağan oturmuştur, kötü kağan oturmuştur. Buyruku da bilgisizmiş tabiî, kötü imiş tabiî. Beyleri, milleti ahenksiz olduğu için, aldatıcı olduğu için, Çin milleti hilekâr ve sahtekâr olduğu için, küçük kardeş ve büyük kardeşi birbirine düşürdüğü için, bey ve milleti

[7] yorigşurtukın üçün Türk budun illedük ilin ıçğınu ıdmış kağanladuk kağanın yitürü ıdmış. Tabğaç budunka beglik un oğlın kul kıltı, isilik kız oğhn kürig kıldı. Türk begler Türk atın ıtı. Tab[ğaçğı] begler Tabğaç at[ın tutupan Tabğaç kağanka körmiş. Elig yıl]

[7] karşılıklı çekiştirttiği için, Türk milleti il yaptığı ilini elden çıkarmış, kağan yaptığı kağanını kaybedi vermiş. Çin milletine beylik erkek evlâdını kul kıldı, hanımlık kız evlâdını cariye kıldı. Türk beyler Türk adını bıraktı. Çinli beyler Çin adını tutarak, Çin kağamna itaat etmiş. Elli yıl

[8] işig küçüg birmiş. İlgerü kün toğsık[k]a Bökli kağanka tegi süleyü birmiş. Kurığaru Temir Kapığka süleyü birmiş. Tabğaç kağanka ilin törüsin alı birmiş. Türk kara kamağ budun anca timiş: İllig budun [ertim, ilim amtı kanı, kimke ilig kazğanur men tir ermiş].

[8] işi gücü vermiş. Doğuda gün doğusunda Bökli kağana kadar ordu sevk edi vermiş. Batıda Demir Kapıya ordu sevk edi vermiş. Çin kağanına ilini, töresini alı vermiş.Türk halk kitlesi şöyle demiş: İlli millet idim, ilim şimdi hani, kime ili kazanıyorum der imiş.

[9] Kağanlığ budun ertim, kağanım kanı. Ne kağanka işig küçüg birür men tir ermiş. Anca tip Tabğaç kağanka yağı bolmış. Yağı bolup itimi yaratunu umaduk yana içikmiş. Bunca işig küçüg birtükgerü sakınmatı Türk budunuğ ölür[eyin, uruğsır]atayın tir ermiş. Yokadu barır ermiş. Üze

[9] Kağanlı millet idim, kağanım hani, ne kağana işi, gücü veriyorum der imiş. Öyle diyip Çin kağanına düşman olmuş. Düşman olup, kendisini tanzim ve tertip edemediğinden, yine tâbi olmuş. Bunca işi, gücü vermediğini düşünmeden, Türk milletini öldüreyim, kökünü kurutayım der imiş. Yok olmaya gidiyormuş. Yukarıda

[10] Türk Tengrisi ıduk yiri subı anca itmiş erinç. Türk budun yok bolmazun tiyin budun bolçun tiyin karigım İltiriş kağanığ ögüm İlbilge Katunuğ tengri töpüsinde tutup yügerü kötürti erinç. Karigım kağan yiti yigirmi erin [taşıkmış. Taşra yorıyur tiyin kü eşidip balıkdakı tağıkmış, tağdakı ]

[10] Türk Tanrısı, mukaddes yeri, suyu öyle tanzim etmiştir. Türk milleti yok olmasın diye, millet olsun diye, babam İltiriş kağanı, annem İlbilge Hatunu göğün tepesinden tutup yukarı kaldırmıştır. Babam kağan on yedi erle dışarı çıkmış. Dışarı yürüyor diye ses işitip şehirdeki dağa çıkmış, dağdaki

[11] inmiş. Tirilip yitmiş er bolmış. Tengri küç birtük üçün karigım kağan süsi böri teg ermiş, yağısı koriy teg ermiş. İlgerü kurığaru sülep tirmiş, kubratmış. Kamağı yiti yüz er bolmış. Yiti yüz er bolup [ilsiremiş kağansıramış budunuğ kürigedmiş kuladmış budu]nuğ Tü[rk tö]rüsin [ıçğınmış]

[11] inmiş. Toplanıp yetmiş er olmuş. Tanrı kuvvet verdiği için, babam kağanın askeri kurt gibi imiş, düşmanı koyun gibi imiş. Doğuya batıya asker sevk edip toplamış, yığmış. Hepsi yedi yüz er olmuş. Yedi yüz er olup ilsizleşmiş, kağansızlaşmış milleti, cariye olmuş, kul olmuş milleti, Türk töresini bırakmış

[12] budunuğ eçüm apam törüsinçe yaratmış boşğurmış. Tölis Tarduş budunuğ anda itmiş. Yabğuğ şadığ anda birmiş. Biriye Tabğaç budun yağı ermiş. Yırıya Baz Kağan, Tokuz Oğuz budun yağı ermiş. Kı[rkız Kurıkan Otuz Tatar Kıtariy Tatabı kop yağı ermiş. Ka]rigım [kağan bunca ..kırk artukı]

[12] milleti, ecdadımın töresince yaratmış, yetiştirmiş. Tölis, Tarduş milletini orda tanzim etmiş. Yabguyu, şadı orda vermiş. Güneyde Çin milleti düşman imiş. Kuzeyde Baz Kağan, Dokuz Oğuz kavmi düşman imiş. Kırgız, Kurıkan, Otuz Tatar, Kıtay, Tatabı hep düşman imiş. Babam kağan °unca…. kırk

[13] yiti yolı sülemiş, yigirmi sürîgüş sürigüşmiş. Tengri yarlıkaduk üçün illigig ilsiretmiş, kağanlığığ kağansıratmış, yağığ baz kılmış, tizligig sökürmiş, başlığığ yükündürmiş. Karigım kağan [anca ilig törüg kazğanıp uça barmış]. Karigım [kağanka] baş[lay]u Baz Kağanığ balbal [tikmiş. Karigım]

[13] yedi defa ordu sevk etmiş, yirmi savaş yapmış. Tanrı lütfettiği için illiyi ilsizletmiş, kağanlıyı kağansızlatmış., düşmanı tâbi kılmış, dizliye diz çöktürmüş, başlıya baş eğdirmiş. Babam kağan öylece ili, töreyi kazanıp, uçup gitmiş. Babam kağan için ilkin Baz Kağanı balbal olarak dikmiş. Babam

[14] kağan uçdukda özüm sekiz yaşda kaltım. Ol törüde üze eçim kağan olurtı. Olurupan Türk budunuğ yiçe itdi, yiçe igit[t]i. Çığariyığ bay kıldı, azığ öküş kıldı. Eçim kağan olurtuk[d]a özüm tigin erk[ ... ]iy[... ] Tengri [yarlıkaduk üçün]

[14] kağan uçtuğunda kendim sekiz yaşında kaldım. O töre üzerine amcam kağan oturdu. Oturarak Türk milletini tekrar tanzim etti, tekrar besledi. Fakiri zengin kıldı, azı çok kıldı. Amcam kağan oturduğunda kendim prens … Tanrı buyurduğu için

[15] tört yigirmi yaşımka Tarduş budun üze şad olur-tum. Eçim kağan birle ilgerü Yaşıl ögüz Şanturig ya-zıka tegi süledimiz. Kurığaru Temir Kapığka tegi sü-ledimiz. Kögmen aşa Kırkız yiririge tegi s[üledimiz. Kamağı biş] otuz sü[ledimiz. üç yigirmi sürigüşdü-müz. İlligig ilsiretdimiz. kağanlığığ kağansıratdımız, Tizligig]

[15] on dört yaşımda Tarduş milleti üzerine şad oturdum. Amcam kağan ile doğuda Yeşil Nehire, Şantung ovasına kadar ordu sevk ettik. Batıda Demir Kapıya kadar ordu sevk ettik. Kögmeni aşarak Kırgız ülkesine kadar ordu sevk ettik.Yekun olarak yirmi beş defa ordu sevk ettik, on üç defa savaştık, illiyi ilsizleştirdik, kağanlıyı kağansızlaştırdık. Dizliye

[16] sökürtümüz, başlığığ yükündürtümüz. Türgiş kağan Türk[üm] budunum erti. Bilmedükin üçün bizirige yarigıldukın yazındukın üçün kağanı ölti, buyrukı begleri yime ölti. On Ok budun emgek körti. Eç[ümiz apamız tutmış yir sub idi]siz kalmazun [tiyin Az budunuğ itip yaratıp... Bars Beg]

[16] diz çöktürdük, başlıya baş eğdirdik. Türgiş kağanı Türküm, milletim idi. Bilmediği için, bize karşı yanlış hareket ettiği, ihanet ettiği için kağanı öldü, buyruku, beyleri de öldü. On Ok kavmi eziyet gördü. Ecdadımızın tutmuş olduğu yer, su sahipsiz kalmasın diye Az milletini tanzim ve tertip edip … Bars bey

[17] erti. kağan atığ bunda biz birtimiz. Sirigilim kunçuyuğ birtimiz. Özi yazındı, kağanı ölti, budunı kürfg kul boldı. Kögmen yir sub idisiz kalmazun tiyin Az Kırkız budunug i[tip] yaratıp keltimiz. Sürigüşdümüz. [ ... ilin yana birtimiz. İlgerü] Kadır-kan y[ışığ aşa] b[udunu]ğ anca [kondurtumuz, anca itdimiz. Kurığaru]

[17] idi. Kağan adını burda biz verdik Kız kardeşim prensesi verdik. Kendisi ihanet etti, kağanı öldü, milleti cariye, kul oldu. Kögmenin yeri, suyu sahipsiz kalmasın diye Az, Kırgız milletini tanzim ve tertip edip geldik. Savaştık … ilini geri verdik. Doğuda Kadırkan ormanını aşarak milleti öyle kondurduk, öyle düzene soktuk. Batıda

[18] Kerigü Tarbanka tegi Türk budunuğ anca kondur tumuz, anca itdimiz. Ol ödke kul kulluğ kürig kürig- lüg bolmış erti. İnişi eçisin bilmez erti, oğlı karfgın bilmez erti. Anca kazğanmış anca itmiş ilim[iz törümüz erti. Türk Oğuz begleri bud]un eşid: Üze Tengri basma[sar asra] yir telinmeser

[18] Kengü Tarbana kadar Türk milletini öyle kondurduk, öyle düzene soktuk. O zamanda kul kullu, cariye cariyeli olmuştu. Küçük kardeş büyük kardeşini bilmezdi, oğlu babasını bilmezdi. Öyle kazanılmış, öyle düzene sokulmuş ilimiz, töremiz vardı. Türk, Oğuz beyleri, milleti işit: Üstte gök basmasa, altta yer delinmese,

[19] Türk budun ilirîgin törürigün kim artatı udaçı [ert]i? Türk budun ertin, ökün! Küregürigün üçün igidmiş kağanırîga ermiş [barmış edgü] i liriğe kentü yangıldığ, yablak kigürtüg. Yaraklığ kandın kelip yariya iltdi? Sürigüglüg kandın [kelipen] süre [iltdi? Iduk Ötüken yı]ş budun bardığ. İlgerü [barığma] bardığ. Kurığaru

[19] Türk milleti, ilini, töreni kim bozabilecekti? Türk milleti, vaz geç, pişman ol! Disiplinsizliğinden dolayı, beslemiş olan kağanına, hür ve müstakil iyi i^ne karşı kendin hata ettin, kötü hâle soktun. Silâhlı nereden gelip dağıtarak gönderdi? Mızraklı nereden gelerek sürüp gönderdi? Mukaddes Ötüken ormanının milleti, gittin! Doğuya giden, gittin! Batıya,

[20] barığma bardığ. Barduk yirde edgüg ol erinç: [Ka-nı]rig ögüzçe yügürti. Sürigüküg tağça yatdı. Beglik un oğlırigın kul kıldığ. [İsilik kız oğlurigın] kürig kıldığ. Ol bilmedükügün üçün yablakırigın üçün eçim kağan uça bardı. Başlayu Kırkız kağanfığ balbal tikdim]. Türk budun atı küsi yok bolmazun tiyin karigım kağanığ

[20] giden, gittin! Gittiğin yerde hayrın şu olmalı: Kanın nehir gibi koştu. Kemiğin dağ gibi yattı. Beylik erkek evlâdını kul kıldın. Hanımlık kız evlâdını cariye kıldın. O bilmemenden dolayı, kötülüğün yüzünden amcam kağan uçup gitti. Önce Kırgız kağanını balbal olarak diktim. Türk milletinin adı sanı yok olmasın diye, babam kağanı,

[21] ögiim katunuğ kötürügme Tengri il birig[me tejrîgri Türk budun atı küsi yok bolmazun tiyin özümün ol Tengri kağan olurt[dı erinç. Nerig] yılsığ budunda üze olurmadım. İçre aşsız taşra tonsuz yabız yablak budunda [üze olurtum]. [İnim Kül Ti]gin iki şad inim Kül Tigin [birle] sözleşdimiz.[Karigımız]

[21] annem hatunu yükselten Tanrı, il veren Tanrı, Türk milletinin adı sanı yok olmasın diye, kendimi o Tanrı kağan oturttu tabiî. Varlıklı, zengin millet üzerine oturmadım. İçte aşsız, dışta elbisesiz; düşkün, perişan millet üzerine oturdum. Küçük kardeşim Kül Tigin, iki şad, küçük kardeşim Kül Tigin ile konuştuk. Babamızın,

[22] eçimiz kazğanmış budun atı küsi yok bo[lmaz]un tiyin, Türk budun üçün tün udımadım. Küntüz olurmadım. İnim [Kül Tigin birle iki şad] birle ölü yitü kazğandım. Anca kazğanıp biriki budunuğ ot sub kılmadım. Men [özüm kağan olurtukuma] yir sayu barmış bu [dun y adağın yalırigın?] ölü yitü [yana]

[22] amcamızın kazanmış olduğu milletin adı sanı yok olmasın diye Türk milleti için gece uyuyamadım, gündüz oturmadım. Küçük kardeşim Kül Tigin ile, iki şad ile öle yite kazandım. Öyle kazanıp bütün milleti ateş, su kılmadım. Ben kendim kağan oturduğumdan her yere gitmiş olan millet yaya olarak, çıplak olarak, öle yite geri

[23] kelti. Budunuğ igideyin tiyin yırığaru Oğuz budun tapa ilgerü Kıtariy Tatabı [bu]dun tapa birigerü Tabğaç tapa iki yigir[mi süledim ...] sürigüşdüm. Anda kisre Tengri yarlıkaduk üçün kutum ülügüm bar üçün ölteçi budunuğ [tirgür]ü igit[t]im. Yalırig budunuğ tonluğ kıldım. Çığariy bud[unuğ] bay ki [İdim].

[23] geldi. Milleti besleyeyim diye kuzeyde Oğuz kavmine doğru; doğuda Kıtay, Tatabı kavmine doğru; güneyde Çine doğru on iki defa ordu sevk ettim … savaştım. Ondan sonra Tanrı buyurduğu için, devletim, kısmetim var olduğu için, ölecek milleti diriltip besledim. Çıplak milleti elbiseli kıldım. Fakir milleti zengin kıldım.

[24] Az budunuğ öküş kıldım. Iğar illigde ı[ğar] kağanlığda yig kıldım. Tört bulurigdakı budunuğ kop baz kıldım, yağışız kıldım. Kop manga körti. Yiti yigirmi yaşıma Tarigut tapa süledim. Tarigut budunuğ bozdum. Oğlın yo[tuz]ın yılkısın barımın anda altım. Sekiz yegirmi yaşıma Altı Ç[ub Soğdak]

[24] Az milleti çok kıldım. Değerli illiden, değerli kağanhdan daha iyi kıldım. Dört taraftaki milleti hep ^bi kıldım, düşmansız kıldım. Hep bana itaat etti. On yedi yaşımda Tanguta doğru ordu sevk ettim. Tangut milletini bozdum. Oğlunu, karısını, at sürüsünü, servetini orda aldım. On sekiz yaşımda A1tı Çub Soğdaka

Güney-doğu Yüzü
[1] … Kök] Örigüg yoğuru sii yorıp tünli künli yiti ödüşke subsuz keçdim. Çorakka tegip yulığçı [eri]g k[... ]s Keçinke tegi [ ... ]

[1] … Gök Öngü çiğneyerek ordu yürüyüp, gece ve gündüz yedi zamanda susuzu geçtim. Çorağa ulaşıp yağmacı askeri … Keçine kadar …

Güney Yüzü
[1] [ ... Tab]ğaç atlığ süsi bir tümen artukı yiti birig süg ilki kün ölürtüm. Yadağ süsin ikinti kün kop [ölür]tüm. Bi [... ]aşıp bard[ ... ]

[1] … Çin süvarisini, on yedi bin askeri ilk gün öldürdüm. Piyadesini ikinci gün hep öldürdüm. Bi … aşıp vard …

[2] [... y]oh süledim. Otuz artukı sekiz yaşıma kışın Kıtariy tapa süledim. [ .... Otuz artukı tokuz yaşı]ma yazın Tatabı tapa sü[ledim ... ]

[2] defa ordu sevk ettim. Otuz sekiz yaşımda kışın Kıtaya doğru ordu sevk ettim … Otuz dokuz yaşımda ilk baharda Tatabıya doğru ordu sevk ettim….

[3] [ ... ] men [ ...] ölürtüm. Oğlın yotuz[ın yı]lkısın barımın [ ... ]ra ko[ ... ]

[3] ben… öldürdüm. Oğlunu, karısını, at sürüsünü, servetini …

[4] bud[un ... yo]tuzın yok kı[ldım ... ]

[4] millet… karısını yok kıldım….

[5] yor[... ]

[5] …

[6] süng[üşdüm? ... ]

[6] savaştım. …

[7] [bir]tim. Alp erin ölürüp [bal]bal kılu birtim. Elig yaşıma Tatabı budun Kıtariy da ad[rıltı ... ]lker tağka [ ... ]

[7] verdim. Kahraman erini öldürüp balbal kılı verdim. Elli yaşımda Tatabı milleti Kıtaydan ayrıldı. – lker dağına …

[8] Ku sengün başadu tört tümen sü kelti. Törigkes tağda tegip tokıdım. Üç tümen süg [ölürtü]m. B[ir tümen? .... ] rser [ ... ]öktüm. Tatabı [ ... ]

[8] Ku general kumandasında kırk bin asker geldi. Töngkes dağında hücum edip vurdum. Otuz bin askeri öldürdüm. On bin … ise … öktüm. Tatabı

[9] ö[lü]rti. Uluğ oğlum ağrıp yok bolca Kuğ Serigü-nüg balbal tike birtim. Men tokuz yigirmi yıl şad olurtum, to[kuz yigir]mi yıl [kağan olu]rtum, il tutdum. Otuz artukı bir [... ]

[9] öldürdü. Büyük oğlum hastalanıp yok olunca ku’yu’ generali balbal olarak diki verdim. Ben on dokuz yıl şad olarak oturdum, on dokuz yıl kağan olarak oturdum, il tuttum. Otuz bir …

[10] Türküme budunuma [y]igin anca kazğanu birtim. Bunca kazğanıp [karigım kağan ı]t yıl onunç ay altı otuzka uça bardı. Lağzın yıl bişinç ay yiti otuzka yoğ ertürtüm. Bukağ tutuk [... ]

[10] Türküm için, milletim için iyisini öylece kazanı verdim. Bu kadar kazanıp babam kağan köpek yılı, onuncu ay, yirmi altıda uçup gitti. Domuz yılı, beşinci ay, yirmi yedide yas töreni yaptırdım. Bukağ vali …

[11] karigı Lisün Tay serigün başad[u] biş yüz eren kelti. Kokuluk ö[... ] altun kümüş kergeksiz kelürti. Yoğ yıparığ kelürüp tike birti. Çından ığaç kelürüp öz yar[ ... ]

[11] babası Lisün Tay generalin başkanlığında beş yüz yiğit geldi. Kokuluk …. altın, gümüş fazla fazla getirdi. Yas töreni kokusunu getirip diki verdi. Sandal ağacı getirip öz …

[12] bunca budun saçın kulkakın [ ... b]ıçdı. Edgü özlük atın kara kişin kök teyerigin sansız kelürüp kop kotı.

[12] Bunca millet saçını, kulağını … kesti. İyi binek atını, kara samurunu, mavi sincabını sayısız getirip hep bıraktı.

[13] Tengri teg Tengri yaratmış Türk Bilge [Kağan s]abım: Karigım Türk Bilge Kağan olurtukında Türk amtı begler kisre Tarduş begler Kül Çor başlayu ulayu şadpıt begler örigre Tölis begler Apa Tarka[n]

[13] Tanrı gibi Tanrı yaratmış Türk Bilge Kağanı, sözüm: Babam Türk Bilge Kağanı oturduğunda şimdiki Türk beyleri, sonra Tarduş beyleri; Kül Çor başta olarak, arkasından şadpıt beyleri; önde Tölis beyleri; Apa Tarkan

[14] başlayu ulayu şad[pıt] begler bu [ ... ] Taman Tarkan Toriyukuk Boyla Bağa Tarkan ulayu buyruk [ ... ] iç buyruk Sebig Kül İrkin başlayu ulayu buyruk bunca amtı begler karigım kağanka ertirigü

[14] başta olarak, arkasından şadpıt beyleri; bu … Taman Tarkan, Tonyukuk Boyla Bağa Tarkan ve °uyruk … iç buyruk; Sebig Kül İrkin başta olarak, arkasından buyruk; bunca şimdiki beyler, babam kağana fevkalâde

[15] ertirigü ti umuğ i[tdi? ... T] ürk beglerin budunın ertingü ti umuğ itdi ögd[i ... karigım] kağan [... ] Ça ağar taşığ yoğun iğ Türk begler budun i[ ... ]W-Özüme bunca [...].

[15] fevkalâde çok iltica etti … Türk beylerini, milletini fevkalâde çok yüceltti, övdü … babam kağan … ağır taşı, kalın ağacı Türk beyleri, milleti • • Kendime bunca …

Kuzey Yüzü
[1] Tengri teg tengride bolmış Türk Bilge Kağan bödke olurtum. Sabimin tüketi eşid. Ulayu ini yigünüm oğlanım biriki oğuşum [budunum biriye şadpıt begler yırıya tarkat buyruk begler Otuz Tatar ... Tokuz Oğuz begleri budunı bu sabımm edgüti eşid, katığdı tırigla: İlgerü kün]

[1] Tanrı gibi gökte olmuş Türk Bilge Kağanı, bu zamanda oturdum. Sözümü tamamiyle işit. Bilhassa küçük kardeş yeğenim, oğlum, bütün soyum, milletim, güneydeki şadpıt beyleri, kuzeydeki tarkat, buyruk beyleri, Otuz Tatar, … Dokuz Oğuz beyleri, milleti! Bu sözümü iyice işit, adamakıllı dinle: Doğuda gün

[2] toğsıkınga birigerü kün ortusırigaru kurığaru kün batsıkıriga yınğaru tün ortusırigaru anda içreki budun kop manga körür. [Bunca budun kop itdim]. Ol amtı ariyığ yok. Türk Kağan Ötüken [yış olursar il]te [burig] yok. İlg[erü Şa]nturig [yazıka tegi süledim, taluyka kiçig tegmedim. Birigerü Tokuz]

[2] doğusuna, güneyde gün ortasına, batıda gün batısına, kuzeyde gece ortasına kadar, onun içindeki millet hep bana tâbidir. Bunca milleti hep düzene soktum. O şimdi kötü değildir. Türk kağanı Ötüken ormanında otursa ilde sıkıntı yoktur. Doğuda Şantung ovasına kadar ordu sevk ettim, denize ulaşmama az kaldı. Güneyde Dokuz

[3] Ersinke tegi süledim, Tüpütke kiçig tegmedim. Kurığaru yinçü ögüz keçe Temir Kapığka tegi süledim. Yınğaru Yir Bayırku yiririge tegi sü[ledim]. Bunca yirke tegi yorıtdı[m. Öt]üken [yış]da yig i[di ermiş. İl [tutsık yir Ö]tük[en] yış ermiş. [Bu yirde olurup Tabğaç budun] birle tüz[ültüm. Al]tun kümüş işgi[ti]

[3] Ersine kadar ordu sevk ettim, Tibete ulaşmama az kaldı. Batıda İnci nehrini geçerek Demir Kapıya kadar ordu sevk ettim. Kuzeyde Yir Bayırku yerine kadar ordu sevk ettim. Bunca yere kadar yürüttüm. Otüken ormanından iyisi hiç yokmuş. İl tutacak yer Otüken ormanı imiş. Bu yerde oturup Çin milleti ile anlaştım. Altını, gümüşü, ipeği,

[4] kutay burfgsuz anca birür. Tabğaç budun sabi süçig ağısı yımşak ermiş. Süçig sabin yımşak ağın arıp ırak [budunuğ anca] yağutır ermiş. [Yağuru] kondfukda] kisre ariyığ biligin anda ö[yür ermi]Ş-Edgü bil[ge] kişig edgü alp kişig yo[rıtmaz] ermiş-Bir kişi yarigıls[ar, oğuşı budunı biş]ükirige tegi kıfdmaz]

[4] ipekliyi sıkıntısız öylece veriyor. Çin milletinin sözü tatlı, ipek kumaşı yumuşak imiş. Tatlı sözle, yumuşak ipek kumaşla aldatıp uzak milleti öylece yaklaştırırmış. Yaklaştırıp, konduktan sonra, kötü Şeyleri o zaman düşünürmüş. İyi bilgili insanı, iyi cesur insanı yürütmezmiş. Bir insan yanılsa kabilesine, milletine, akrabasına kadar barındırmaz

[5] ermiş. Süçig sabırîga yımşak ağısırîga arturup öküş Türk budun öltüg. Türk budun ölsikirig. Biriye [Çoğa]y yış Tögültün yazı [konayjın [User] Türk budun ölsikig. Anda ariyığ kişi anca boş[ğurur] ermiş: Irak erser yablak ağı birür, yağuk erser edgü ağı birür tip anca boşğurur ermiş. Bi[lig]

[5] imiş. Tatlı sözüne, yumuşak ipek kumaşına aldanıp çok çok, Türk milleti, öldün; Türk milleti, öleceksin! Güneyde Çogay ormanına, Tögültün ovasına konayım dersen, Türk milleti, öleceksin! Orda kötü kişi şöyle öğretiyormuş: Uzak ise kötü mal verir, yakın ise iyi mal verir diyip öyle öğretiyormuş. Bilgi

[6] bilmez kişi ol sabığ alıp yağuru banp öküş kişi öltüg. Ol yir[ger]ü barsar, Türk [budun] ölteçi sen. Ötüken [yir olurup arkış] tirkiş ısar, nerig b[uriguğ yok. Ötüken y]ış olursar, benggü, [il tuta olurtaçjı sen. Türk budun tokurkak sen. Açsar tosık Ömez sen, bir todsar açsık ömez sen. Andağırigın üçün igidmiş ka[ğanıngın]

[6] bilmez kişi o sözü alıp, yakına varıp, çok insan öldün! O yere doğru gidersen Türk milleti, öleceksin! Ötüken yerinde oturup kervan, kafile gönderirsen hiç bir sıkıntın yoktur. Ötüken ormanında oturursan ebediyen il tutarak oturacaksın. Türk milleti, tokluğun kıymetini bilmezsin. Acıksan tokluk düşünmezsin. Bir doysan açlığı düşünmezsin. Öyle olduğun için beslemiş olan kağanının

[7] sabin almatın yir sayu bardığ. Kop anda alkındığ arıl[tığ]. Anda [ka]lm[ışı] yir [sa]yu kop toru ö[lü yony]ur ertig. Tengri yar[lıkadukın üçün özüm] kutum bar üçün ka[ğan olurtu]m. Kağan olurup yok çığarfy budunuğ kop kubratdım. Çığariy budunuğ bay kıldım. Az budunuğ öküş kıldım. [Azu bu]

[7] sözünü almadan her yere gittin. Hep orda mahvoldun, yok edildin. Orda, geri kalanınla, her yere zayıflayarak ölerek yürüyordun. Tanrı buyurduğu için, kendim devletli olduğum için kağan oturdum. Kağan oturup aç, fakir milleti hep toplattım. Fakir milleti zengin kıldım. Az milleti çok kıldım. Yoksa bu

[8] sabımda igid bar ğu? Türk begler budun bunı eşidirig. Türk budunfuğ tirip i]l tutsıkırigın bunda urtum. Yangılıp ölsikirigin yime bu[nda urtu]m-Nerîg n[erîg sab[ım erse]r benggü taşka urtum. Arigar lcörü bilirig. Türk amtı budun begler bödke körügme [begler gü yarfgıldaçı siz]. [Karigım]

[8] sözümde yalan var mı? Türk beyleri, milleti, bunu işitin! Türk milletini toplayıp il tutacağını burda vurdum. Yanılıp öleceğini yine burda vurdum. Her ne sözüm varsa ebedî taşa vurdum. Ona bakarak bilin. Şimdiki Türk milleti, beyleri, bu zamanda itaat ^en beyler olarak mı yanılacaksınız? Baba.

[9] kağan eçim kağan olurtukında tört bulurfgdakı budunuğ nence itm[iş ... J. Tengri yarlıkaduk [üçün ö]züm olurtukuma [tört bulurîgdakı] budunuğ itdim, yaratdım i[... ] kıldım. [ ... TJürgiş kağanka kızım[ın ... ] ertingü [uluğ] törün alı birtim. Tür[giş kağan]

[9] kağan, amcam kağan oturduğunda dört taraftaki nıilleti nasıl düzene sokmuş … Tanrı buyurduğu için kendim oturduğumda dört taraftaki milleti düzene soktum ve tertipledim … kıldım. … Türgiş kağanına kızımı… fevkalâde büyük törenle alı verdim. Türgiş kağanının

[10] kızın ertingü uluğ törün oğlıma alı birtim. [ ...ertingü u]luğ [törün alı] birtim, ya[ ... ]t ertü[rtü]m [... başlığ]ığ yükündürtüm, tizligig sökürtüm. Üze Tengri asra yir yarlıkaduk üç [ün .. ]

[10] kızını fevkalâde büyük törenle oğşluma alı verdim … fevkalâde büyük törenle alı verdim … yaptırdım … başlıya baş eğdirdim, dizliye dik çöktürdüm. Üstte Tanrı, altta yer bahşettiği için.

[11] közün körmedük kulkakın eşidmedük budunumun ilgerü kün to[ğsıkıriga?] birigerü [ ... ] ka kurığaru [ ... sanğ altunı]n ürürig kümüşin kırğağlığ kutayın kinlig işg[itis]in özlük atın adğırın kara k[işin]

[11] gözle görülmeyen, kulakla işitilmeyen milletimi doğuda gün doğusuna, güneyde … batıda … Sarı altınını, beyaz gümüşünü, kenarlı ipeğini, ipekli kumaşını, binek atını, aygırını, kara samurunu,

[12] kök teyerigin Türküme budunuma kazğanu birtim, iti birtim. [... ]n burigsuz kıltım. Üz[e terig]ri erklig [ ... ]ümen oğ[ ... ]n [ ... begle]rig budun [ ...]

[12] mavi sincabını Türküme, milletime kazanı verdim, tanzim edi verdim … kedersiz kıldım. Üstte Tanrı kudretli… Türk beylerini, milletini

[13] [ ... ] igidirig, emgetmerig, tolğatmarîg. [ ... ] m Türk begler Türk budunum [... ] at [ ... ]rtim [ ••• ] ka ta[ ... ] g [... ür] [ ... ] kazğanıp yarig[ ... ]i bu [... ]a bu kağanırigda bu beglerig[ de ... su]burigd[a adrılmasar?] Tü[rk budun]

[13] … besleyin, zahmet çektirmeyin, incitmeyin! ••■ benim Türk beylerim, Türk milletim,… kazanıp ••• bu … bu kağanından, bu beylerinden … suyundan ayrılmazsan, Türk milleti,

[14] özürig edgü körteçi sen, ebirige [ki]rteçi sen, burigsuz boldaçı s[en ... anda] kisre [Tabğaç kağand]a bedizçig kop k[elürtüm. Mening s]abımın sımadı, içreki bedizçig ıtı. Arigar adınçığ bark yaratıd[d]ım. İçin taşın adınçığ bediz [urturtum. Taş tokıttım. Köngülteki sabimin urturtum ... ]

[14] kendin iyilik göreceksin, evine gireceksin, dertsiz olacaksın. … Ondan sonra Çin kağanından resimciyi hep getirttim. Benim sözümü kırmadı, maiyetindeki resimciyi gönderdi. Ona bambaşka türbe yaptırdım. İçine dışına bambaşka resim vurdurdum. Taş yontturdum. Gönüldeki sözümü vurdurdum …

[15] On Ok oğlıriga tatıriga tegi bum körü bilirfg. Beıfggü taş [tokıtdım ... ] tokıtdım, bitid[d]im. [ ...] ol taş barkın [... ]

[15] On Ok oğluna, yabancına kadar bunu görüp bilin! Ebedî taş yontturdum … yontturdum, yazdırdım. … O taş türbesini …

Batı Yüzü
[1] [ ... ] üze [... ]

[1] … üstte …

[2] Bilge Kağan u[çdı?]

[2] Bilge Kağan uçtu.

[3] yay bolsar, üze t[erigri]

[3] Yaz olsa, üstte gök

[4] köbürgesi öterce anç[a takı?]

[4] davulu gürler gibi, öylece ve

[5] tağda sığun ötser [anca?]

[5] dağda yabani geyik gürlese, öylece

[6] sakınur1 men. Karigım ka[ğan]

[6] mateme gark oluyorum. Babam kağanın

[7] taşın özüm kağan [... ]

[7] taşım kendim kağan

[8] [ ... ]

[8] …

[9] [ ... ]

[9] …

Güney-batı Yüzü
[1] [ ... Bilge] Kağan b[itigin] Yol[l]uğ Tigin bitidim. Bunca barkığ bedizig uzuğ [... k]ağan atisi Yol[l]uğ Tigin men ay artukı tört kün [olu]rup bitidim, bedizetim. Yağ[ ... ].

[1] Bilge Kağan kitabesini Yollug Tigin, yazdım. Bunca türbeyi, resimi, sanatı … kağanın yeğeni i ollug Tigin ben bir ay dört gün oturup yazdım, Mimledim



Not: Prof. Dr. Muharrem Ergin’in “Orhun Abideleri” adlı kitabından alıntıdır…